System przywołaczy potrzebny w różnych branżach

Nowoczesne systemy przyzywowe stosowane są w wielu branżach. Ich wykorzystanie daje możliwość wygodnego komunikowania się oraz adekwatnego reagowania na potrzeby innych, czy to pacjentów, czy klientów. Istotą systemu przywoławczego jest usprawnianie komunikacji oraz nadawanie jej niejako nowej jakości.

Dzięki zastosowaniu systemów przyzywowych możliwe jest szybszy przepływ informacji pomiędzy poszczególnymi sektorami czy działami. Ich zastosowanie jest szczególnie popularne w gasttronomii oraz w szpitalach i innych placówkach służby zdrowia.

System przyzywowy składa się z szeregu paneli oraz przycisków przyzywowych, łączących dane miejsce za pomocą poszczególnych elementów. Dzięki temu możliwe jest wygodne porozumiewanie się oraz sygnalizowanie swoich potrzeb przez odbiorców danych produktów czy usług.

Wykorzystuje się je również w domach opieki, domach pomocy społecznej, więziennictwie czy w sanatoriach i ośrodkach wypoczynkowych. Wzywanie personelu jest, dzięki zastosowaniu systemu przywoławczego, o wiele szybsze i prostsze. Poza swoją oczywistą funkcją, systemy przywoławcze mogą spełniać również szereg innych zadań.

Rolą tych systemów może być między innymi sterowanie oświetlenie lub zdalne sterowanie sprzętem RTV, w tym telewizorami. Za pomocą systemów przywoławczych możliwe jest również przeprowadzanie nowoczesnej komunikacji głosowej czy odbieralnie stacji radiowych. Poza tym, systemy te służyć mogą do wykonywania połączeń telefonicznych wewnętrznych.

Systemy przyzywowe posiadają wiele zalet. Po pierwsze są proste w obsłudze, co pozwala na korzystanie z nich praktycznie każdemu, czy to dziecku, czy osobie starszej, chorej lub nawet niepełnosprawnej. Kolejną zaletą systemu przyzywowego jest jego niezwykła elastyczność. Mnogość wzorów na rynku sprawia, że każdy może wybrać taki system, jakiego potrzebuje i dowolnie go skonfigurować. W trakcie użytkowania również możliwe jest dodawanie kolejnych funkcjonalności, zwiększając tym samym efektywność działania systemu oraz dopasowując go do zmieniających się potrzeb i oczekiwań odbiorców.

Komunikacja jest priorytetowa w wielu miejscach, usprawnia obsługę klienta, poprawia sprzedaż oraz jakość świadczonych usług.

Zaletą systemów przyzywowych jest również niewątpliwie ich uniwersalność. Sprawdzają się bowiem w wielu branżach, skutecznie usprawniając proces komunikacji. Takie systemy doskonale spełniają swoje zadanie w służbie zdrowia. Z ich licznych zalet korzystają szpitale, prywatne kliniki, centra rehabilitacyjne, domy opieki społecznej oraz pokrewne. Wykorzystanie nowoczesnych systemów przywoławczych sprawia, że pacjenci czują się bardziej komfortowo, ponieważ w każdej chwili mogą poinformować personel o swoich potrzebach. Zalety instalacji przyzywowych wykorzystuje również sektor gastronomiczny. Zastosowanie ich w restauracjach czy kawiarniach znacznie podnosi jakość obsługi, poprzez danie możliwości przywołania kelnera wtedy, gdy tego potrzebujemy. Systemy przywoławcze sprawdzają się również w dużych firmach, gdzie zachodzi konieczność podnoszenia jakości komunikacji.

Systemy przyzywowe w restauracjach, kawiarniach i barach

Systemy przywoławcze doskonale bowiem spełniają swoją funkcję w restauracjach, kawiarniach oraz barach. Odpowiednie dobranie przycisków na panelach pozwala na wprowadzenie systemu przyzywowego praktycznie do każdego lokalu gastronomicznego. Klient może z wykorzystaniem systemu przywołać klienta do stolika, aby złożyć, zmienić lub dopełnić zamówienie, zapłacić rachunek lub podzielić się opinią na temat jakości dań. Zalety systemów przyzywowych pozwalają również na zastosowanie ich w obiektach noclegowych.

Systemy przyzywowe są stosowane również w wielu firmach, w celu lepszej wymiany informacji, łatwiejszego przywoływania pracowników czy rozgłaszania ważnych komunikatów dla określonego grona odbiorców. Dzięki zastosowaniu systemów przywoławczych wszystko odbywa się szybciej, sprawniej i o wiele bardziej efektywnie. Stałe ich doskonalenie sprawia, że coraz więcej branż jest zainteresowanych tymi nowatorskimi rozwiązaniami. Można prognozować, że w niedługim czasie wiele innych sektorów gospodarki zacznie stosować w codziennym funkcjonowaniu nowoczesne i profesjonalne systemy przywoławcze.

W związku z dynamicznym rozwojem gospodarki należy spodziewać się, że zainteresowanie działaniem i zaletami systemów przywoławczych będzie dynamicznie wzrastać.

Oznacza to, że producenci systemów muszą dołożyć wszelkich starań, aby oferować produkty nowoczesne, profesjonalne i łatwe w obsłudze. Już dziś, niejeden system przywoławczy poza przywoływaniem oraz tradycyjną komunikacją werbalną, czyli głosową, umożliwia nam wygłaszanie komunikatów oraz daje dostęp do mass mediów, w tym telewizji, radia czy Internetu. Wiele systemów działa również jak telefon. Taka inteligentna sieć komunikacyjna znajduje szerokie zastosowanie w wielu miejscach. Rozpoczynała swoją karierę od sektora medycznego, gdzie obecnie przeżywa swój prawdziwy rozkwit.

Obecnie na rynku dostępnych jest wiele rozwiązań z zakresu system przyzywowy. Wyróżnia się 3 podstawowe typy tego rodzaju systemów:

  • systemy analogowe
  • systemy cyfrowe
  • systemy IP

Systemy analogowe to najprostsze i najczęściej najtańsze systemy przyzywowe dostępne na rynku. Podstawowe wersje składają się  z punktów przywoławczych oraz centralki. Dodatkowo taki system można wyposażyć w lampy ostrzegawcze czy sygnalizacyjne, czujniki ruchu oraz inne akcesoria. Niektóre z systemów analogowych obsługują dwa poziomy alarmowania – podstawowy i tzw. „Emergency”.

Systemy cyfrowe dają nieco większe możliwości od systemów analogowych. Największą zaletą systemów cyfrowych jest możliwość ich zaprogramowania, by działały zgodnie z żądanymi wytycznymi. Pozwala to na wręcz idealne dostosowanie urządzenia do własnych potrzeb. Podobnie jak w przypadku systemów analogowych, tak i w systemach cyfrowych możliwe jest rozbudowanie zestawu o dodatkowe czujniki, oświetlenie sygnalizacyjne, centralki czy wyświetlacze. Systemy cyfrowe dostępne są najczęściej w wersjach bezprzewodowych.

Systemy przywoławcze IP to obecnie najnowocześniejsze rozwiązanie dostępne na rynku. Urządzenia tego typu wykorzystują do komunikacji internet. Taki produkt umożliwia pełną integrację wszystkich elementów systemu przywoławczego z komputerem czy smartfonem. W niektórych przypadkach centralką może być tablet czy komputer. Daje to też możliwość zdalnego podglądania tego, co się dzieje. Jest to najczęściej wybierane rozwiązanie przez hotele wysokiej klasy.

Awangarda

Awangarda to tendencja w sztuce XX wieku, charakteryzująca się sprzeciwem wobec tradycji i powszechnie panującym regułom estetycznym (np. futuryzm, ekspresjonizm, kubizm).

Zjawisko pojawiło się ok. 1910 roku i wiązało się z powstaniem nowych kierunków w sztuce takich jak:
– futuryzm,
– ekspresjonizm,
– kubizm,
– dadaizm,
– surrealizm,
– fowizm.

Termin jest wykorzystywany również obecnie dla określenia dokonań artystycznych, które wykraczają poza schematy i nie poddają się prostej klasyfikacji, np. muzyka awangardowa.
To jest znaczenie awangardy w encyklopedii.

Sztuka awangardowa miała odzwierciedlać radykalne przemiany społeczno- polityczne, wpływać na zmianę i rozwój upodobań estetycznych społeczeństwa. Pierwszym sposobem aby promować sztukę są galerie. Jest to rodzaj artystycznych salonów, organizujące zazwyczaj kilkotygodniowe wystawy. Często początku wystawy towarzyszy wielkie grono prasy, miejscowych władz, innych artystów i wielu innych bardzo ważnych dla sztuki osób.

Mianem awangardy literackiej określa się wszystkie kierunki, które zrywają z realizmem i mimetyzmem i są nastawione na kreację zupełnie nowych jakości estetycznych. Jest to zjawisko nowoczesne, które pojawiło się na początku XX wieku, a w jego obręb zalicza się prądy takie, jak futuryzm, dadaizm, ekspresjonizm czy surrealizm. W sensie węższym, mówi się o awangardzie francuskiej, a więc kubizmie poetyckim. Kierunek ten był ściśle inspirowany kubizmem malarskim, a zapoczątkowała go grupa francuskich poetów: Guillaume Apollinaire, Blaise Cendrars, Max Jacob, Pierre Reverdy.

Na płaszczyźnie polskiej prozy szeroko rozumianą awangardę reprezentowali Witkacy, Witold Gombrowicz i Bruno Schulz. U Witkacego awangardowość została spleciona z pesymistyczną historiozofią – przeczuciem nadchodzącej katastrofy („Pożegnanie jesieni”, „Nienasycenie”). Gombrowicz realizował awangardowy wymiar swoich powieści przede wszystkim w planie stylizacji i parodii, zespalając te zabiegi z filozofią Formy. Był to też jedyny twórca z wielkiej trójki, który przeżył wojnę i kontynuował swoje pisarstwo na emigracji („Ferdydurke”, „Trans-Atlantyk”, „Pornografia”, „Kosmos”). Schulz z kolei sięgał do żywiołu groteski, oniryzmu i surrealizmu („Sklepy cynamonowe”, „Sanatorium pod klepsydrą”).

W pierwszych latach XX stulecia, środowisko artystów polskich podziwiało i inspirowało się osiągnięciami twórców impresjonizmu i symbolizmu. Rewolucyjne przemiany w sztuce, które w tym czasie zachodziły we Francji, Niemczech, Włoszech i w Rosji, stopniowo zdobywały coraz większe zainteresowanie wśród młodych polskich artystów. W 1913 roku twórca berlińskiej galerii Der Sturm urządził we Lwowie (wówczas były to tereny polskie) Wystawę Futurystów, Kubistów i Ekspresjonistów, licząc na zainteresowanie nowatorskimi formami oraz zachętę do eksperymentowania w sztuce. Propozycje awangardowe nie przypadły jednak do gustu mieszkańcom Lwowa. Za początki nowoczesności w sztukach plastycznych w Polsce, uważa się rok 1917, kiedy artyści zaczęli odchodzić od realizmu. Dotychczas sztuka pozostawała w związku z historią narodu, awangarda natomiast inspirowana była dziedzinami nauki i techniki. Ludzie sztuki odrzucali dorobek artystyczny poprzednich epok, by nie naśladować rzeczywistości, ale ją kształtować. Od XX wieku za sztukę uważa się ogólną zdolność człowieka do twórczego działania, a dziełem sztuki można nazwać już nie tylko obiekty piękne, ale także te poruszające, zaskakujące, prowokujące.

Kluczową rolę w sztuce polskiej odegrała postać Władysława Strzemińskiego, który jest twórcą unizmu. Kierunek ten zakładał oddziaływanie na widza poprzez czystą sztukę plastyczną, dzieło malarskie ograniczono do wąskich gam kolorystycznych, brył geometrycznych, faktury farby. W przeciwieństwie do formistów, uniści chcieli stworzyć uniwersalny styl międzynarodowy, pozbawiony indywidualizmu. Twórca teorii unizmu dążył do wyeliminowania w obrazie wszystkich kontrastów i zapewnienia spójności dzieła.

Strzemiński chciał, by nowoczesna sztuka służyła społeczeństwu i spełniała zadania użytkowe. Znaczącym twórcą nowatorskiej sztuki po II wojnie światowej jest także Tadeusz Piotr Potworowski, zaliczany do grupy kolorystów. Był uczniem uznanego pedagoga krakowskiego, Józefa Pankiewicza, który dzielił się ze swoimi studentami entuzjastycznym podejściem do francuskiej awangardy. Dzięki temu malarstwo Potworowskiego było ówcześnie odkrywcze, pionierskie. Artysta skupiał się na kolorze, który swobodnie nawiązywał do portretowanej rzeczywistości.

Jeżeli chodzi o awangardową dramaturgię, jej prekursorami na gruncie polskim byli Witkacy (np. „W małym dworku”, „Szewcy”) i Gombrowicz („Iwona, księżniczka Burgunda”), zaś kontynuatorami w epoce powojennej: Tadeusz Różewicz (np. „Kartoteka”), Sławomir Mrożek („Tango”, „Emigranci”). Dramat i powieść awangardowa odchodzą od mimetyzmu i realizmu na rzecz poetyki absurdu czy groteski.

Jedną z podstawowych zasad działania ruchów awangardowych XX wieku było dążenie do zamknięcia nowej wizji poezji w wyraźnym programie. Poeci awangardowi szukali teoretycznego uzasadnienia swojego działania twórczego. Wychodzili z założenia, że tworzenie nie jest dziełem przypadkowym, ale wyrazem pewnych przekonań, które da się przedstawić w formie jasno sformułowanych zasad. Stąd na początku XX wieku pojawiło się wiele manifestów artystycznych, w których twórcy przedstawiali nową wizję poezji. Prawie każdy ruch awangardowy uważał niemal za swój obowiązek opublikowanie manifestu. Ta zasada nie była obca także polskim awangardystom. Narodziła się około 1910 roku, wraz z takimi kierunkami jak: futuryzm, kubizm i ekspresjonizm. Pojęcie awangardy ma szeroki zakres, nie można ograniczać go tylko do tych kierunków, szkół artystycznych bądź literackich, które bezpośrednio określały się jako awangardowe lub były tak nazywane przez krytykę (np. Awangarda Krakowska, tzw. druga awangarda lat 30.). W pewnym sensie pojęcie awangardy można odnieść do całej rzeczywistości artystycznej i literackiej pierwszej połowy XX wieku, a przynajmniej do tych tendencji, które okazały się podstawowe dla doświadczenia estetycznego tego okresu. Stanowiła odpowiedź na rozpowszechnioną świadomość kryzysu kultury i próbę dostosowania literatury i sztuki do warunków społecznych i ekonomicznych XX wieku. W latach dwudziestych awangarda była reprezentowana przez liczne kierunki artystyczne: dadaizm, konstruktywizm, surrealizm. Wspólny był im stan permanentnej rewolty, wymierzonej w tradycję, zwłaszcza w dziewiętnastowieczny naturalizm, dekadentyzm i impresjonizm, oraz nastawienie na nowatorstwo i oryginalność w zakresie programów ideowych i rozwiązań formalno-estetycznych. Podstawowym pojęciem była nowość-nowej rzeczywistości cywilizacyjnej, niemającej żadnej analogii w przeszłości, odpowiadała nowa sztuka. Postęp techniczny został uznany za model działalności artystycznej. Stąd fascynacja techniką, wynalazkami, urbanizm, futuryzm awangardy.

Stąd także dwa oblicza awangardy:

ludyczne, prowokujące, destrukcyjne
poważne, konstruktywistyczne, progresywistyczne zaangażowane w tworzenie nowego ładu.
Również na gruncie komunikacji literackiej i artystycznej awangarda przyniosła nowe zjawiska: prócz porozumiewania się z odbiorcą za pomocą utworu literackiego czy dzieła sztuki, pojawiły się takie formy jak czasopismo, druk ulotny, więc odczyt, wieczór autorski, kabaret, kawiarnia literacka i klub artystyczny. Szczególne zastosowanie zyskał manifest, jako podstawowy środek perswazji ideowo-artystycznej.

Światopogląd awangardy najpełniej wyrażało hasło „sztuka – życie – działanie”, wskazujące na bezpośrednią odpowiedniość rzeczywistości społecznej i artystycznej, narzucające twórcy zadanie przebudowy świata, człowieka i społeczeństwa. W ramach awangardy mieściły się zarówno kult żywiołu i intuicji, wyrażający się w nawiązaniach do sztuki prymitywnej, jak i postulaty intelektualnego rygoru i konstruktywistycznej ścisłości; elitaryzm, wynikający z rozwiniętej autonomii artysty, jak i populizm, przejawiający się w trakcie działań socjotechnicznych (łączenie się artystów w grupy, starania o poszerzenie kręgu odbiorców, itd.). Początkowy witalizm, dynamizm, fascynacja miastem i techniką w latach trzydziestych ustąpiły miejsca katastroficznemu przeczuciu końca europejskiej cywilizacji.

Termin awangardyzm pochodzi od słowa awangarda , a to z kolei wywodzi się od francuskiego wyrażenia avant-garde. Avant pochodzi od łacińskiego ab ante, co oznacza 'bez nikogo z przodu’ i garde co oznacza 'strażnik’.

Awangardy artystyczne i literackie pojawiły się jako podwójny bunt: przeciwko sztywności kanonów estetycznych akademii w XIX wieku oraz jako protest przeciwko okrucieństwom wojny i kryzysowi wartości w społeczeństwie zachodnim.

Awangardyzm i jego nurty są uważane za część sztuki współczesnej, ponieważ ruchy te zbiegają się z początkiem XX wieku, który zapoczątkowuje współczesność.

Wielkie centra awangardyzmu w Europie powstały we Francji i Hiszpanii, a w Ameryce Łacińskiej w Argentynie i Meksyku.

 

Leave a Reply

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *